ΝΕΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΩΜΕΝΙΔΗ

Στη σελίδα του στο Facebook (17 Απρ. 2013) έγραψε ο Χρήστος Χωμενίδης, αναφερόμενος στον θόρυβο που προέκυψε από την εκπομπή της ΝΕΤ για την Ιζαμπέλλα Παλάσκα και το βιβλίο της "ΑΓΓΕΛΟΣ Ή ΔΑΙΜΟΝΑΣ":

Έχει γίνει μια παρεξήγηση που σχεδόν με εκπλήσσει. Εγώ ουδέποτε δικαίωσα ή συγχώρεσα τον δοσιλογισμό στο πρόσωπο του Βουλπιώτη ή του οιουδήποτε άλλου. Επεσήμανα την κυκλοφορία ενός πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου -το οποίο μακράν απέχει από το να είναι αγιογραφία- και προέτρεψα όσους με ακούνε να το διαβάσουν όχι για να το κάνουν Ευαγγέλιο (προς Θεού!) αλλά για να πληροφορηθούν την ατμόσφαιρα, το ύφος και το ήθος συγκεκριμένων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας την περίοδο εκείνη. Εάν κάτι μού κάνει δε εντύπωση είναι ότι κανείς ειδικός δεν επεσήμανε -εξ όσων γνωρίζω- κάποιο λάθος ή ανακρίβεια στα όσα γράφει η Ιζαμπέλλα Παλάσκα. Αυτό θα περίμενα. Πιστεύω γενικά ότι δεν υπάρχουν ζητήματα-ταμπού. Όλα τα ζητήματα πρέπει να τίθενται επί τάπητος, να συζητιούνται και να φωτίζεται κάθε όψη τους. Έτσι μόνο επέρχεται κάθαρση και πηγαίνουμε συλλογικά μπροστά. Εκτός πιά κι αν εκείνο που προτιμάμε είναι να πλακωνόμαστε κραδαίνοντας τα οστά των προγόνων μας...

ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ ΠΡΟΣ ΝΙΚΟ ΜΠΙΣΤΗ

Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ

(Μια απάντηση του Χρήστου Χωμενίδη στον Νίκο Μπίστη)

Εξεπλάγην διαβάζοντας το χθεσινό άρθρο του Νίκου Μπίστη με τίτλο «Και Πατριώτης και Γερμανοτσολιάς;». Και εξεπλάγην διότι είμαι βέβαιος πως ο αγαπητός Μπίστης ομνύει εξίσου με εμένα στη φράση του Διονυσίου Σολωμού «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό». Ότι συμφωνεί πως εμπρός στην αποκάλυψη, στην πλήρη καταύγαση της αλήθειας όλες οι σκοπιμότητες -όσο αγαθές κι αν είναι- υποχωρούν. Ότι τα στρογγυλέματα της Ιστορίας, οι κάθε είδους μανιχαϊσμοί, την καταντούν ένα εύπεπτο ανάγνωσμα, όπου οι καλοί συγκρούονται με τους κακούς, περνάνε δια πυρός και σιδήρου, πλην το φρόνημα και η πίστη τους διατηρείται ακέραια και τους οδηγεί στον τελικό θρίαμβο. Μακάρι να συνέβαινε έτσι. Μακάρι να ζούσαμε σε έναν τόσο απλό, παιδικό σχεδόν, κόσμο…
Τι ακριβώς έχει συμβεί; Πριν από έξι σχεδόν μήνες, η Ιζαμπέλλα Παλάσκα, θυγατέρα του Ιωάννη Βουλπιώτη, εξέδωσε μια μυθιστορηματική βιογραφία του πατέρα της με τίτλο «Άγγελος ή Δαίμονας». Το βιβλίο είναι γλαφυρότατα γραμμένο, φωτίζει κατά συναρπαστικό τρόπο τη σκοτεινή πλευρά μιας εποχής, αναπλάθει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, το ύφος και το ήθος των ηρώων του. Για αυτό και γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία. Για αυτό και αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον σχετικά με ένα πρόσωπο προ πολλού λησμονημένο.

Ποιος ήταν ο Ιωάννης Βουλπιώτης; Ένας δαιμόνιος τύπος, γεννημένος στην Αθήνα το 1902, χαρισματικός μαθητής που με τη συμβουλή του Δημήτρη Γληνού πήγε για σπουδές στη Γερμανία. Εκεί εξεπόνησε δύο διδακτορικά, το ένα με την καθοδήγηση του Καρλ Γιουνγκ. Εκεί προσελήφθη στη Ζίμενς και ανέλαβε, πριν τα τριάντα του, τις διεθνείς σχέσεις του επιχειρηματικού ομίλου. Εκεί παντρεύτηκε την κόρη του Φον Ζίμενς. Όταν χώρισε, επέστρεψε στην Ελλάδα ως εκπρόσωπος της Ζίμενς και της Τελεφούνκεν. Έγινε φυσικά προνομιακός συνομιλητής τόσο των εν Αθήναις Γερμανών, όσο και της ελληνικού δικτατορικού καθεστώτος, του Μεταξά και των στελεχών του. Η ικανότητά του να ανακαλύπτει μοχλούς πίεσης, του επέτρεψε να φέρει, προς στιγμήν, σε δύσκολη θέση και τη βασιλική ακόμα οικογένεια. Πριν από το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου, μα και καθ’ όλη τη διάρκεια της Κατοχής, ο Ιωάννης Βουλπιώτης συνωμοτούσε προς πάσα σχεδόν κατεύθυνση. Καλλιεργούσε σχέσεις με Γερμανούς, Ιταλούς αλλά και με πράκτορες των συμμάχων. Συναντιόταν με Έλληνες παλαιούς πολιτικούς, με την εν Αθήναις ηγεσία του ΕΔΕΣ, αλλά και με τον Γληνό ως εκπρόσωπο του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Εισηγούνταν αρχικά την επιστροφή του εξόριστου στη Γαλλία στρατηγού Πλαστήρα και την ανάδειξή του στο αξίωμα του προέδρου μιας, υπό τον Άξονα, «Ελληνικής Δημοκρατίας» και στη συνέχεια την αξιοποίηση του ναύαρχου Φον Κανάρη στον ίδιο ρόλο. Όταν διεφάνη η ήττα των Ναζί, ο Βουλπιώτης είχε την ιδέα να δημιουργηθούν τα Τάγματα Ασφαλείας ως ασπίδα απέναντι στον κομμουνιστικό κίνδυνο, αλλά και ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ που θα ξέπλενε τις αμαρτίες των δοσιλόγων. Παράλληλα έκανε όλες τις αναγκαίες -ταχυδακτυλουργικές- κινήσεις, ώστε ο ίδιος όχι απλώς να επιβιώσει μα και να εξακολουθήσει να προκόβει στον μεταπολεμικό κόσμο...
Και ερωτώ: Δεν έχει νόημα η βιογράφηση μιας τέτοιας προσωπικότητας; Δεν είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και διδακτικότατο να πληροφορηθούμε πώς διαπλεκόταν προπολεμικά το κεφάλαιο με την πολιτική ηγεσία; Να μάθουμε ότι η αθηναϊκή ελίτ γλυκοκοίταζε επί μεγάλο χρονικό διάστημα, τόσο τον βρετανικό παράγοντα, όσο και τις δυνάμεις κατοχής; Ότι η ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας έγινε ασμένως δεκτή από μια πλειάδα κορυφαίων πολιτικών, αρκετοί από τους οποίους διέθεταν δημοκρατικές και ηρωικές, κατά τη Μικρασία, δάφνες; Πώς η αντίθετη αντίληψη του εθνικού συμφέροντος έφερε ανθρώπους, εξίσου αγαθών προθέσεων, στα μαχαίρια;

Ο αγαπητός Νίκος Μπίστης δεν διάβασε -φευ!- το βιβλίο. Παρακολούθησε, απλώς, μια τηλεοπτική εκπομπή. Άμα έγραφε πως απέναντι στην καλεσμένη Ιζαμπέλλα Παλάσκα έπρεπε να βρίσκεται κάποιος ιστορικός επιστήμονας, για να επισημάνει και να καυτηριάσει τυχόν ανακρίβειές της, θα συμφωνούσα απολύτως. Άμα αντιδρούσε σε μιαν απόπειρα εξιδανίκευσης του Βουλπιώτη (που, πάντως, δεν υπάρχει στο βιβλίο), θα υπερθεμάτιζα. Εκείνο όμως που φρονεί είναι πως η δημόσια τηλεόραση διέπραξε ολίσθημα, προβάλλοντας και μόνο την περίπτωση Βουλπιώτη. «Εάν είχε κάνει στη Γαλλία όσα έκανε κατά την Κατοχή στην Ελλάδα, ο Ντε Γκωλ θα τον είχε στήσει στα έξι μέτρα…», γράφει. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως πολυάριθμα στελέχη της δοσιλογικής κυβέρνησης Πετέν βγήκαν αλώβητα και αναδείχθηκαν σε πυλώνες της μεταπολεμικής Γαλλίας. Ακόμα και για τον Φρανσουά Μιτεράν υπήρχε η σκιά μιας σύντομης συνεργασίας με το καθεστώς του Βισί… Μα και να είχε εκτελεστεί ο Βουλπιώτης, ποια λογική εξωραϊσμού του παρελθόντος θα μας απαγόρευε να ασχοληθούμε με την περίπτωσή του; Στους κρίσιμους καιρούς που ζούμε, η δημόσια τηλεόραση, αλλά και όποιος διαθέτει δημόσιο λόγο, οφείλει να αντικρίζει κατάματα το παρελθόν και να το αναδεικνύει με όλες τις αιματηρές του αντιθέσεις. Μονάχα η πλήρης γνώση θα αποτρέψει την επανάληψη.

«Και τα παιδιά και τα εγγόνια των εκτελεσμένων και βασανισμένων από Γερμανούς και συνεργάτες τι πρέπει να κάνουν;», αναρωτιέται ο Νίκος Μπίστης. Απαντάω επί προσωπικού καθώς ο παππούς μου, Χρήστος Χωμενίδης, υπήρξε εκ των τεσσάρων ιδρυτών του ΕΑΜ, απεσταλμένος της ΠΕΕΑ στην Πελοπόννησο και συλληφθείς απαγχονίσθηκε από τα Τάγματα Ασφαλείας στην Πάτρα. Ένα απόγευμα του 1977, αγαπητέ Νίκο Μπίστη, έντεκα χρονών ήμουν, ο πατέρας μου μού έδωσε με δυο φράσεις την πυξίδα με την οποία προσπαθώ να κινούμαι σε όλη τη ζωή μου. «Ο παππούς σου», μου είπε, «εκτελέστηκε από τους δοσίλογους. Ο εξ αγχιστείας θείος σου, Γ.Κ., συνεργάστηκε μαζί τους. Το πιο εύκολο για μένα θα ήταν να τον μισώ τυφλά, αφού ήταν με εκείνους που μου στέρησαν τον μπαμπά μου. Το δύσκολο είναι να προσπαθήσω να δω τον κόσμο με τα μάτια του, να ανακαλύψω τα όποια ελαφρυντικά του, να βρω το όποιο δίκιο του. Όχι για να τον αθωώσω. Μα για να τον καταλάβω. Αυτό είναι το πνεύμα του ανθρωπιστικού σοσιαλισμού για τον οποίον θυσιάστηκε ο παππούς σου: Το να καταφέρνεις να μπαίνεις στη θέση των άλλων».

ΠΗΓΗ: www.protagon.gr

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΜΠΙΣΤΗ

Ναι κ. Μπίστη,

αγνοήστε την ιστορική έρευνα!

Κάνει κακό...

Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2013. Η Ελλάδα λογίζεται ως κατεχόμενη χώρα, βιώνει το δράμα του μνημονίου και της χρεοκοπίας και η μόνη στοιχειώδης ατομική ελευθερία που διατηρούν ακόμα οι βασανισμένοι πολίτες της είναι η ελευθερία λόγου. Κι αυτό μέχρι να επιβληθεί από την τρόικα ή μάλλον να αποφασίσει μόνη της η τριμερής συγκυβέρνηση την αναστολή της.

Ήδη ένας εκπρόσωπος του ενός στύλου της σημερινής κυβέρνησης, της ΔΗΜΑΡ, ο Νίκος Μπίστης διατυπώνει αφορισμούς και εκφράζει ανάλογο προϊδεασμό. Τι αίσχος αυτή η πολυφωνία, η όποια πολυφωνία, και η ελευθερία έκφρασης! Ντροπή! Και η έρευνα για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας; Tragic! Ολωσδιόλου απαράδεκτο! Υπάρχει ένα ολόκληρο καθιερωμένο σύστημα και τώρα θα το ανατρέψουμε;

Έξαλλος λοιπόν ο Νίκος Μπίστης για την εκπομπή του Μανώλη Κοττάκη "Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ", που μεταδόθηκε από τη ΝΕΤ στις 12 Απριλίου 2013, παρουσιάζοντας την Ιζαμπέλλα Παλάσκα, συγγραφέα του βιβλίου "ΑΓΓΕΛΟΣ ή ΔΑΙΜΟΝΑΣ, Ο ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ". Επί τρεις μέρες φαίνεται δεν μπορούσε να κοιμηθεί και μέσα στην αϋπνία του κυοφορούσε ένα λίβελο, που τελικά στις 15 Απριλίου τον ανάρτησε στο γνωστό www.protagon.gr. Ηρέμησε επιτέλους ο άνθρωπος, βγάζοντας στη φόρα όλα τα συγχυσμένα συναισθήματά του...

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ζήτησε την κεφαλή επί πίνακι του Κοττάκη και της διεύθυνσης της ΕΡΤ (που συμπτωματικά αυτή την εποχή συνέπεσε να μην είναι στέλεχος της ΔΗΜΑΡ)!

Το αίτημά του; "Να αφήσουν την Ιστορία ήσυχη"! Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Που σημαίνει ότι όσα μας μάθανε δεν πρέπει να τα αγγίζουμε, πόσο μάλλον να τα ψάχνουμε για να δούμε τις τυχόν αθέατες πτυχές. Ιστορική έρευνα; Τι είναι αυτό το φρούτο στην εποχή μας; - κατά την άποψη του νεοσυστημικού Μπίστη, συστηματικού συλλέκτη κομματικών ταυτοτήτων, του πιο ιδανικού πολιτικού προσώπου εν Ελλάδι για κομματικές "διευρύνσεις".

Όπως αβίαστα προκύπτει, η αντίληψή του για την ιστορία είναι κάπως απλοϊκή. Και παρά το γεγονός ότι δεν έχει βουλευτική ιδιότητα, συνεπώς στερείται βουλευτικής ασυλίας αν χρειαστεί να αντιμετωπίσει ποινική δίωξη για συκοφαντική δυσφήμιση ή προσβολή μνήμης τεθνεώτος, αποτολμά να ...διατάξει την αναδρομική εκτέλεση του πατέρα τής Παλάσκα "στα έξι μέτρα"! Πρωτοφανές θέαμα αλαζονείας αυτόκλητου δικαστή με ακραία ετυμηγορία!

Θα ήταν κατανοητό αν με πολιτικούς όρους επιζητούσε να αντικρούσει την οποιαδήποτε άποψη. Πολύ δε περισσότερο αν στηριζόταν σε ιστορικά στοιχεία για μια δημόσια αντιπαράθεση. Αντ' αυτού, ίσως επειδή οι ιστορικές του γνώσεις περιορίζονται σε αναμασήματα παλαιών μονομερών φανατικών τίτλων, προτιμά την απλούστερη λύση. Αναζητώντας επιχειρήματα διαστρεβλώνει τα όσα διατυπώθηκαν, φθάνοντας στο έσχατο σημείο - αυτή τη φορά για να ...κατατροπώσει τον Μεταξά του "ΟΧΙ" - να εμφανίζει τον δικτάτορα ως αμέσως ενδιαφερόμενο για είσπραξη μιζών.

Επισείει ως βαρύ πυροβολικό στα επιχειρήματά του, ότι ο Βουλπιώτης ήταν ο εμπνευστής των Ταγμάτων Ασφαλείας. Μήπως δεν κατάλαβε ότι ο Βουλπιώτης συζητούσε γι' αυτά με τους πολιτικούς αρχηγούς Γονατά, Σοφούλη, Πάγκαλο, Σοφιανόπουλο και τον Δημήτρη Γληνό;

Φυσικά δεν θα έχει διαβάσει το βιβλίο για να εκφράσει την άλφα ή τη βήτα άποψη. Σε αντίθεση με τη Λιάνα Κανέλλη ή άλλους επώνυμους, ανεξάρτητα από πολιτικό χώρο. Ούτε και το χρειάζεται ο ομογάλακτος της Ρεπούση, που μαζί της αμφισβήτησε στα τελευταία χρόνια την αληθινή ιστορία ενός ολόκληρου λαού, του ελληνικού. Ο Μικρασιατικός και ο Ποντιακός Ελληνισμός ακόμα ορύονται επ' αυτού...

Κύριε Μπίστη μάλλον τελικά είστε πολύ τεμπελάκος για να διαβάσετε ένα βιβλίο και να εκφράσετε μια συγκροτημένη άποψη, όπως κάνει κάθε πολιτισμένος άνθρωπος. Αν σας έρθει επιφοίτηση, εδώ είμαστε για ένα διάλογο επί των ιστορικών θεμάτων του βιβλίου της Ιζαμπέλλας Παλάσκα. Μέχρι τότε αρκεστείτε σε μια φτηνή απόπειρα λάσπης κατά καταξιωμένων δημοσιογράφων όπως ο Μανώλης Κοττάκης ή των διευθυντών της ΕΡΤ που δεν ανήκουν στη ΔΗΜΑΡ, αποκλειστικά προσομοιωμένης στα μέτρα των "συνωστισμών" της εκλεκτής Κας Ρεπούση...

Δημοσθένης Κούκουνας

ΝΙΚΟΣ ΜΠΙΣΤΗΣ

www.protagon.gr (15.4.2013)

Και πατριώτης και γερμανοτσολιάς;

Του Νίκου Μπίστη

Γίνεται; Δεν γίνεται. Για αυτό ας αφήσουν την Ιστορία ήσυχη. Ή τουλάχιστον ας την αφήσουν στους ιστορικούς. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η Δημόσια Τηλεόραση θα έκανε εκπομπή αποκατάστασης ενός καραμπινάτου συνεργάτη των Γερμανών, του Ιωάννη Βουλπιώτη, που αν είχε κάνει στη Γαλλία όσα έκανε κατά την Κατοχή στην Ελλάδα, ο Σαρλ Ντε Γκωλ (όχι ο κομμουνιστής Μωρίς Τορέζ) θα τον είχε στήσει στα έξι μέτρα. Έστησε ουκ ολίγους ο μεγάλος Κάρολος. Η έκπληξή μου μεγάλωσε γιατί την εκπομπή υπέγραφε ένας συντηρητικός στις απόψεις του αλλά ευπρεπής και με καλό τηλεοπτικό προϊόν δημοσιογράφος, ο Μανώλης Κοττάκης. Προσκαλεσμένη ήταν η Ιζαμπέλλα Παλάσκα, κόρη του Ιωάννη Βουλπιώτη, εκπροσώπου της Siemens στην Ελλάδα και συνεργάτη των Γερμανών και των ελληνόφωνων κατοχικών κυβερνήσεων. Ο λόγος της πρόσκλησης ήταν η έκδοση από μέρους της κας Παλάσκα ενός βιβλίου για τον πατέρα της με τίτλο «Άγγελος ή δαίμονας, ο αμφιλεγόμενος πατέρας μου».

Το βιβλίο δεν το διάβασα αλλά είδα την εκπομπή και δεν πίστευα στα μάτια μου και τα αυτιά μου. Καθόλου αμφιλεγόμενος κατά την κόρη του. Σταχυολογώ: Το μόνιμο μοτίβο «ο πατέρας μου ήταν πατριώτης και αγαπούσε πολύ την Ελλάδα. Έφυγε πικραμένος γιατί τον δίκασαν ως δωσίλογο παρά το γεγονός ότι αθωώθηκε». Προφανώς, έπρεπε να τον παρασημοφορήσουν, δεν θα ήταν και ο πρώτος. «Αγαπούσε πολύ την Ελλάδα, όπως –και ας μην σας φανεί παράδοξο– και πολλοί Γερμανοί αξιωματούχοι με τους οποίους συναλλασσόταν στην Κατοχή. Το ότι συμπαθούσε τους Γερμανούς, την κουλτούρα τους και τον πολιτισμό τους δεν σημαίνει ότι συμφωνούσε και… με όλα τα άλλα». Ποια άλλα; Αυτοί οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι, που τόσο αγαπούσαν την Ελλάδα, κάθε δύο μέρες στέλνανε στο απόσπασμα πατριώτες αντιστασιακούς. Οι περισσότεροι εκτελεσμένοι ήσαν Εαμίτες. Τι να κάνουμε τώρα να ξαναγράψουμε την Ιστορία επειδή η κα Παλάσκα αισθάνθηκε «υποχρεωμένη απέναντι στον εαυτό της και τον πατέρα της» να το πράξει; Και τα παιδιά και τα εγγόνια των εκτελεσμένων και βασανισμένων από Γερμανούς και συνεργάτες τι πρέπει να κάνουν;

Σε μια περίοδο ηλεκτρισμένη που κάποιοι πάνε να μεταφέρουν στο τώρα μνήμες Κατοχής και εμφυλίου και να ξύσουν με ανιστόρητο τρόπο πάθη, τι νόημα έχει να ακούμε την κα Παλάσκα; Είπε και άλλα. Εγκώμια για τον Μεταξά που ο μπαμπάς της της είπε ότι ήταν πατριώτης και έντιμος (δεν καταλάβαινε ότι αυτές οι λέξεις στο στόμα του Βουλπιώτη ακούγονταν σαν βρισιές για τον Μεταξά). «Δυστυχώς, τσακώθηκαν πολύ άσχημα». Γιατί τσακώθηκαν, μήπως για το δικτατορικό καθεστώς; Μπα, για τις μίζες. 3% έδινε ο Βουλπιώτης, 5% του ζήτησε ο Διάκος, το δεξί χέρι του Μεταξά (για αυτές τις δουλειές δεν υπάρχουν τα δεξιά χέρια;). Διαμαρτυρήθηκε στον Μεταξά, του πήγε και την μπομπίνα από το μαγνητόφωνο γιατί πέραν των άλλων ήταν πρωτοπόρος και στις υποκλοπές, αλλά... δυστυχώς ο Μεταξάς δεν τον πίστεψε. «Και ο πατέρας στενοχωρήθηκε πολύ». Πάλι καλά που δεν εμφανίστηκε σαν αντιδικτατορικός. Και ερχόμαστε στην Κατοχή. Στα μέσα και στα έξω ο Βουλπιώτης. «Ναι, αλλά δεν μπήκε στις κατοχικές κυβερνήσεις», μας είπε η κόρη του. Ναι, αλλά γιατί δεν μπήκε; Όχι, πάντως, από πατριωτική έκλαμψη. «Εγώ είμαι επιχειρηματίας, δεν ξέρω από αυτά. Άστε με απέξω», είπε στον Γερμανό αξιωματούχο που κανόνιζε την σύνθεση της κυβέρνησης. Και αυτός αφού κατά την κα Παλάσκα τον συνεχάρη, του είπε περίπου τα εξής: «Ό,τι και να κάνεις, την έχεις βαμμένη μετά τον πόλεμο». Στη Γαλλία ναι, στη μετεμφυλιακή Ελλάδα όχι. Αλλά δεν έμεινε και τελείως απέξω. Ανέλαβε Γενικός Διευθυντής της Ελληνικής Ραδιοφωνίας κατά την Κατοχή. Δεν μπορώ να πω, συγκινήθηκα πολύ όταν πληροφορήθηκα ότι ήταν ο εμπνευστής της εκπομπής με τη «Θεία Λένα» για «να ακούνε κάτι ευχάριστο τα ελληνόπουλα εκείνους τους δύσκολους καιρούς». Είπα και εγώ που προς στιγμήν σκέφτηκα ότι ανέλαβε για να προωθήσει την προπαγάνδα των κατακτητών. Για τη θεία Λένα θυσιάστηκε. «Στη δίκη του παρουσίασε γράμματα ανθρώπων που τους βοήθησε. Γιατί πάντα βοηθούσε τους ανθρώπους. (χαμηλόφωνα και σεμνά) Ναι και κομμουνιστές». Φιλάνθρωπος, λοιπόν. Όλη μέρα με τους Γερμανούς αλλά φιλάνθρωπος και πατριώτης. Όλοι ξέρουμε ότι μετά το Στάλινγκραντ και την D Day, οι συνεργάτες των Γερμανών στην κατεχόμενη Ευρώπη τα κάνανε επάνω τους. Κάποιοι ελάχιστοι ιδεολογικά φανατικοί τους ακολούθησαν μέχρι το Βερολίνο, άλλοι άρχισαν να μαζεύουν γράμματα για τη δίκη τους.

Αλλά τι νόημα έχουν όλα αυτά όταν υπάρχει η κορυφαία δωσιλογική πράξη που δεν μπορούσε να αμφισβητήσει ούτε η κόρη του, ούτε κανείς άλλος. Και σε αυτό το σημείο, αγαπητέ Μανώλη Κοττάκη, σταματάει ή μάλλον δεν αρχίζει καν η συζήτηση. Ο Βουλπιώτης ήταν ο εμπνευστής και εισηγητής στον Ράλλη της συγκρότησης των προδοτικών Ταγμάτων Ασφαλείας. Προδοτικών όχι μόνο για το ΕΑΜ και το ΚΚΕ αλλά και κατά την κυβέρνηση του Καΐρου. Γερμανοτσολιάδες και ταγματαλήτες τους αποκαλούσε ο λαός. Εδώ υπάρχουν όρια, εδώ υπάρχουν –ας χρησιμοποιήσω και εγώ την ταλαιπωρημένη έκφραση– πραγματικές κόκκινες γραμμές που η εκπομπή τις παραβίασε βάναυσα. Γιατί το τιμωρό χέρι του λαού σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη δεν έδειξε έλεος για τους Κουίσλινγκ, για τις ειδικές δυνάμεις και την ειδική Ασφάλεια που βασάνισε, για τους μασκοφόρους καταδότες. Πολύ περισσότερο για τους πρωτεργάτες, όπως ο Βουλπιώτης. Σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης δεν θα κυκλοφορούσε ελεύθερος.

Όσο ηλίθιο είναι να συγκρίνουν τη σημερινή δημοκρατική Γερμανία με το ναζιστικό καθεστώς, όσο ηλίθιο και εγκληματικό είναι σε καιρούς δημοκρατίας να παίρνουν κάποιοι τον νόμο τα χέρια τους και να απονέμουν «δικαιοσύνη» με σαρανταπεντάρια και καλάσνικοφ, άλλο τόσο ηλίθιο και εγκληματικό είναι να ξαναγράφεις την ιστορία αναβιώνοντας ένα αντικομμουνισμό που ταλαιπώρησε τη χώρα. Για τα εγκληματικά λάθη του ΚΚΕ (εξόντωση ΕΚΚΑ – Ψαρού, Μαλτέζου, αποχή του 46 που οδήγησε στον Εμφύλιο και άλλα πολλά που οι Αριστεροί Ιστορικοί και η ανανεωτική Αριστερά έχουν στηλιτεύσει) δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την προδοσία των Ταγμάτων Ασφαλείας. Και όποιος ενδιαφέρεται για την ιστορική αλήθεια και όχι για φτηνή προπαγάνδα όταν μιλάει για εγκληματικά λάθη τα αναζητά και στην άλλη πλευρά. Και ας μη μου πει κανείς ότι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν και περισσεύουν, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό ώστε μόνο φανατικοί Δεξιοί που εθελοτυφλούν να τα αγνοούν. Σε όλη την Ευρώπη το αντιστασιακό κίνημα πέρασε εσωτερικές συγκρούσεις. Πουθενά εκτός Ελλάδας δεν διανοηθήκαν να συμψηφίσουν τη δράση του αριστερού κινήματος με αυτήν των συνεργατών των Γερμανών. Και επειδή εδώ το έκαναν, παρά το ότι κέρδισαν τον εμφύλιο, το στίγμα τους ακολούθησε. Και για χρόνια τροφοδότησε μια ισχυρή, δογματικού χαρακτήρα αντίδραση από τη διωκόμενη Αριστερά. Μέχρι που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ήρθε η απριλιανή δικτατορία και έκανε σοφότερους όλους ή –όπως φαίνεται– τους περισσότερους. Τώρα κάποιοι σε διάφορα σημεία του πολιτικού φάσματος, ανιστόρητοι και επιπόλαιοι αν δεν είναι επιτήδειοι, αναμασάνε ορολογίες και συνθήματα εκείνης της εποχής. Και σταλάζουν μίσος στις ψυχές των νέων ανθρώπων που δεν έζησαν και δεν ξέρουν τις συνέπειες.

Σε αυτό το κλίμα τι δουλειά είχε η Δημόσια Τηλεόραση να γυρίσει σε ένα τόσο εκρηκτικό και από μόνο του διχαστικό θέμα. Ποιος σοφός εγκέφαλος σκέφτηκε να κάνει εκπομπή για τον εμπνευστή των Ταγμάτων Ασφαλείας;

Να δεχτώ ότι ήταν λάθος. Τότε να ζητήσουν συγγνώμη. Όχι μόνο από τους Αριστερούς αλλά από κάθε πολίτη που θέλει ο τόπος να προχωρήσει με ηρεμία μπροστά. Η εκπομπή ήταν ούτως ή άλλως αλλοπρόσαλλη. Σε μια στιγμή ακούστηκε ο Κοττάκης να λέει: «ο πατέρας σας ήταν ο πρώτος που συνάντησε την – ας πούμε – τρόικα της εποχής». Θαυμάσια. Αν οι ναζί ήταν -ας πούμε- η τρόικα της εποχής, τότε η κυβέρνηση είναι –ας πούμε– κάτι σαν τον Βουλπιώτη. Δεν μένει παρά να δούμε ποιοι είναι τα Τάγματα Ασφαλείας και ποιος θα παίξει τον ρόλο της ΟΠΛΑ. Για αυτό είναι επικίνδυνο να παίζεις, χωρίς γνώση, με την Ιστορία. Περιμένουμε μια συγγνώμη από τη διεύθυνση της ΕΡΤ.

iefimerida

www.iefimerida.gr (15.4.2013)

Iωάννης Βουλπιώτης, ο Ελληνας που συνομιλούσε με τον Χίτλερ και παντρεύτηκε την κόρη του Siemens

Ο Ιωάννης Βουλπιώτης υπήρξε Ελληνας επιχειρηματίας και συνεργάτης των Γερμανών. Αποτελεί μέρος της ελληνικής αφρόκρεμας για την οποία πολύ λίγα πράγματα είναι γνωστά στην Ελλάδα, όπου, ως γνωστόν, λέγονται πολλά αλλά γράφονται και αποκαλύπτονται ελάχιστα.

Εζησε μια ζωή αυθεντικά μυθιστορηματική, συναρπαστική, κομβική για την Ελληνική Ιστορία από τον μεσοπόλεμο και μετά ο Ιωάννης Βουλπιώτης. Υπήρξε ο Ελληνας γαμπρός του μεγιστάνα Ζίμενς, αγαπημένος μαθητής του εισηγητή της σχολής αναλυτικής ψυχολογίας Καρλ Γιουνγκ, συνομιλητής του Χίτλερ, του Μεταξά, του Πλαστήρα, φίλος του Κυριάκου Βενιζέλου, και του θρυλικού πράκτορα της Intelligence Service Ντέιβιντ Μπαλφούρ (γνωστού και ως ρασοφόρου πατέρα Δημήτριου).

Εφερε τη Siemens στην Ελλάδα

Ενας επιχειρηματίας που επηρέασε όσο κανείς τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, διόρισε στη ραδιοφωνία που διηύθυνε συνεργάτες του Γκέμπελς, έφερε τις πρώτες προμήθειες της Ζίμενς στην Ελλάδα, εντρύφησε στις μίζες. Ο Ιωάννης Βουλπιώτης αποκαλύπτεται μέσα από το συναρπαστικό βιβλίο που έγραψε η κόρη του Ιζαμπέλλα Παλάσκα με τον εύγλωττο τίτλο «Αγγελος ή Δαίμονας Ο Αμφιλεγόμενος Πατέρας μου» (εκδόσεις Λιβάνη). Η συγγραφέας χωρίς δισταγμό αποκαλύπτει τη δράση και τη βασική φιλοσοφία ζωής του πατέρα της «το μεγάλο του είδωλο, το χρήμα», αλλά αποκαθιστά και διάφορους μύθους και κυρίως αυτούς που ήθελαν τον πατέρα της να είναι δωσίλογος. «Οχι, ο πατέρας μου δεν καταδικάστηκε ποτέ ως δωσίλογος, ούτε στα πρωτοβάθμια, ούτε στα δευτεροβάθμια ειδικά δικαστήρια δωσιλόγων. Απαλλάχτηκε τελεσίδικα».

Προπαγάνδα και επιχειρήσεις
Οταν επέστρεψε στην Ελλάδα από τη Γερμανία ο Ιωάννης Βουλπιώτης μετά τον χωρισμό του με την κόρη του μεγιστάνα Ζίμενς, ήταν ένας κοσμοπολίτης, έμπειρος, με γνωριμίες στα ανώτατα κλιμάκια της ευρωπαϊκής πολιτικής και οικονομικής ζωής που όφειλε να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του. «Ενδιαφερόταν για τη δημόσια προβολή; Οχι ποσώς. Προτιμούσε τους χαμηλούς τόνους και το παρασκήνιο. Ενδιαφερόταν για ανάμειξη στην πολιτική; Καθόλου. Γιατί ήθελε λοιπόν να θέσει υπό τον απόλυτο έλεγχό του στην Ελλάδα τις τηλεπικοινωνίες και το νέο μέσο της ραδιοφωνίας; Για να διαθέτει δύναμη και επιρροή».

Ο Χριστοφοράκος της Μεταπολεμικής Αθήνας

Το σημερινό σκάνδαλο της Ζίμενς με πρωταγωνιστή τον Μιχάλη Χριστοφοράκο με τις δωροδοκίες και μίζες σε πολιτικούς και κόμματα, έχει παρόμοιό του και στο παρελθόν. Σκάνδαλο με αμαρτωλές συμβάσεις της Ζίμενς, με οσμή «μιζών», υπήρξε και το 1955, που ταλάνιζε και τότε -όπως σήμερα- τον πολιτικό βίο της χώρας.

Ο... Χριστοφοράκος της εποχής εκείνης, ήταν ο Ιωάννης Βουλπιώτης, φίλος του Φον Κανάρη και αμφιλεγόμενο πρόσωπο με σκοτεινό ρόλο επί κατοχής, έφερε τεχνικό εξοπλισμό της Τελεφούνκεν στην ελληνική ραδιοφωνία για τις γερμανικές προπαγανδιστικές εκπομπές. Κατηγορήθηκε για δωσιλογισμό, δικάστηκε δυο φορές, αθωώθηκε και συνέχισε μετά να διευθύνει τη Ζίμενς στην Αθήνα.

Σκάνδαλο της Siemens επί Παπάγου το 1955

Στις παραμονές του Δεκαπενταύγουστου 1955 ξεσπά το «σκάνδαλο Ζίμενς», στο οποίο, ο μεν Συναγερμός κατηγορεί τον Βουλπιώτη ως δόλιο, σκευωρό και συκοφάντη, ενώ εκείνος καταγγέλλει μέλη της κυβερνήσεως του Συναγερμού να ζητούν μίζες! Ολα ξεκίνησαν από μία επιστολή που έστειλε ο Βουλπιώτης στον Παπάγο στην οποία καταγγέλλει ότι ο υφυπουργός Συγκοινωνιών Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου, καθυστερεί σκοπίμως την υπογραφή της συμβάσεως του ΟΤΕ με την Siemens-Halske.

Προσθέτει όμως και κάτι που κάνει ιδιαίτερη αίσθηση: Κάποιος πρώην υλοτόμος από τη Λάρισα ονόματι Καρβούνης, με κάποιον Αναφιώτη τον επισκέφθηκαν και του είπαν ότι ο Παπακωνσταντίνου είναι φίλος τους και μπορούν να τον πείσουν να υπογράψει. Προσφέρθηκαν μάλιστα να μεσολαβήσουν, αν του κατέβαλε το ποσό των 100.000 δολαρίων!

Εποχή Καραμανλή και σκάνδαλο με μίζες

Την επιστολή Βουλπιώτη ο Παπάγος την έστειλε αμέσως στον υπουργό Συγκοινωνιών Κωνσταντίνο Καραμανλή και στις εφημερίδες. Ο Καραμανλής κάλεσε τον Παπακωνσταντίνου και του έθεσε υπόψη το περιεχόμενό της. Εκείνος τη χαρακτήρισε συκοφαντική και ότι τα πρόσωπα για τα οποία μιλούσε ο Βουλπιώτης του ήταν παντελώς άγνωστα. Οργισμένος ο Παπακωνσταντίνου, αφού υπέβαλε την παραίτησή του, κατέφυγε στον εισαγγελέα όπου κατέθεσε μήνυση κατά του Βουλπιώτη για συκοφαντική δυσφήμιση.

Τι όμως είχε προηγηθεί; Η κυβέρνηση είχε αναθέσει στον Παπακωνσταντίνου τη διεξαγωγή διαπραγματεύσεων μετά του αντιπροσώπου της Ζίμενς Βουλπιώτη για την προμήθεια 50-60 χιλιάδων αυτόματων τηλεφώνων σε τιμές διεθνούς ανταγωνιστικότητος, σύμφωνα με τις έγγραφες οδηγίες του υπουργείου Συντονισμού και τις συμφωνίες μετά της γερμανικής κυβερνήσεως (έγγραφα Ερχαρτ). Στα έγγραφα Ερχαρτ κατά τους κυβερνητικούς παράγοντες, ο Μαρκεζίνης είχε αναλάβει υποχρεώσεις που δέσμευαν αρνητικά τη χώρα (ήταν ο λόγος της απομακρύνσεώς του από τον Συναγερμό) και έπρεπε αυτά να βρίσκονται στο υπουργείο Εξωτερικών, τα οποία δεν έβρισκε ο υπουργός Στεφανόπουλος....

Εν τω μεταξύ οι υπηρεσίες του υπουργείου προσκόμισαν πιο συμφέρουσες προσφορές του σουηδικού οίκου «Ερικσον» κι έτσι ο Παπακωνσταντίνου γίνεται πιο διστακτικός για τις τιμές και τους όρους της Σύμβασης της Ζίμενς, η οποία ζήτησε να περιληφθεί επι πλέον στη Σύμβαση και ο όρος παροχής τεχνικών συμβουλών αντί αμοιβής 1.000.000 δολαρίων! Για την Σύμβαση με τη Ζίμενς, ο τότε υπουργός Συγκοινωνιών Κ. Καραμανλής αναφέρει: ( Αρχεία,Τ.1ος σελ. 253):

Ο Καραμανλής ήρθε σε ρήξη με τη Siemens, όπως έγραψε

«Το 1955 ήρθα σε ανοικτή ρήξη με την Ζίμενς εξ αιτίας μιας συμβάσεως την οποία η εταιρία αυτή είχε διαπραγματευθεί με τα υπουργεία Εξωτερικών και Συντονισμού (Στεφανόπουλος και Παπαληγούρας) και η οποία ήταν, όχι μόνον επαχθής, αλλά και σκανδαλώδης, όπως απεδείχθη εν συνεχεία. Αρνούμενος, παρά τας πιέσεις να υπογράψω την σύμβαση, υπέβαλα την παραίτησή μου. Το αποτέλεσμα ήταν να εξυφανθεί από τον αντιπρόσωπο της εταιρείας Βουλπιώτη, ενθαρρυνόμενο και από ορισμένους κυβερνητικούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων ο Στεφανόπουλος και ο Μπόμπολας, εναντίον του τότε υφυπουργού μου Κ. Παπακωνσταντίνου, η γνωστή σκευωρία με στόχο να πλήξει εμένα...» (Την παραίτηση Καραμανλή αρνήθηκε να κάνει δεκτή ο Βασιλιάς...)

Στόχος η διαδοχή Παπάγου

Πάντως η Σύμβαση ματαιώθηκε, αλλά πίσω από τη σκευωρία αυτή ήταν εμφανές ότι οι κινούντες τα νήματα είχαν κατά νου τη διαδοχή του ασθενούντος πρωθυπουργού Παπάγου. Ο Μπόμπολας ήταν ο προσωπικός γιατρός του Παπάγου και ο Στεφανόπουλος ο αδιαμφισβήτητος διάδοχός του. Οι όποιοι αντίπαλοι έπρεπε να φύγουν από τη μέση...

Ο Ιωάννης Βουλπιώτης κάθισε στο εδώλιο, δικάστηκε και καταδικάστηκε στις 4 Οκτωβρίου 1955 (την επομένη πέθανε ο Παπάγος) σε φυλάκιση 14 μηνών. Η ίδια ποινή που δεν είχε ανασταλτικό αποτέλεσμα παρέμεινε και στο εφετείο όπου είχε προσφύγει. Μάρτυρες κατηγορίας παρέλασαν πολλοί υπουργοί, ακόμα και ένας εκ των ηγετών της αντιπολίτευσης, ο Σοφοκλής Βενιζέλος!

Και σκάνδαλο με λαθρεμπόριο ωρολογίων

Ο Μαρκεζίνης, που χαρακτηρίζει τον Βουλπιώτη σκευωρό, γράφει ότι αυτός ήταν ο εμπνευστής της θλιβερής ιστορίας με το λαθρεμπόριο ωρολογίων εις βάρος του που κατέρρευσε, όπως και όσες άλλες είχε εξυφάνει.

Η κόρη του Βουλπιώτη μιλάει στο iefimerida.gr

Η κόρη του Βουλπιώτη από τον δεύτερο γάμο του, Ιζαμπέλλα Παλάσκα, με το βιβλίο της «Αγγελος ή Δαίμονας – Ο Αμφιλεγόμενος πατέρας μου» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη) ανοίγει μια αφήγηση της ιστορίας της Ελλάδας αποκαλύπτοντας πτυχές άγνωστες και προσωπικές που ξεκινούν από το 1930 και σταματούν με την Απελευθέρωση το 1944. Ομως δεν αποκλείεται να υπάρξει και εκδοτική συνέχεια αφού ο Βουλπιώτης υπήρξε ενεργός για πολλά χρόνια, μέχρι το 1999 οπότε πέθανε τη μέρα των μεγάλων σεισμών. Η Ιζαμπέλλα Παλάσκα μίλησε στο iefimerida.gr για τον πατέρα της, τη ζωή του, το βιβλίο της.

ΠΗΓΗ: iefimerida.gr (15.4.2013)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΒΗmagazino"

Στο περιοδικό "ΒΗmagazino" (14 Απριλίου 2013) έγραψε η Λένα Παπαδημητρίου:

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΕΠΙΚΑΙΡΑ"

Στο περιοδικό "Επίκαιρα" (14.2.2013) έγραψε ο Βασίλης Καλαμαράς: